Back to the Future: review of L'archeofuturisme by Guillaume Faye door Georges FELTIN-TRACOL in The Scorpion

AFTER AN ABSENCE of thirteen years, Guillaume Faye, the French New Right’s prodigal son, has returned to the fray with a rich and stimulating essay called L’archeofuturisme. Returning to the “philosophy of the hammer” which made him so popular among young supporters of the neo-right, Guillaume Faye has readapted his eighties modernism to develop a neo-Nietzschean conception of the world. against modernity and its carcinogenic metastasis he urges the restoration of archaic values in an ultra-technological universe. To be archeo-futurist is to think in the manner of an old hoplite but one in front of a computer, ready to conquer Mars or to carry out genetic manipulation.

Faye affirms that GRECE failed in its strategy of infiltrating the established media. Inspired by the works of the scientists René Thom and Ilya Prigogine, he believes he can see in current events the first stirrings of a global catastrophe which he expects to break out in the early years of the twenty first century. We therefore have to anticipate the implosion of the West and state of the world which will come out of that implosion. That is the reason for Faye’s suggestion of an innovative, European radical and dissident approach: archeo-futurism. Archeo-futurism sees itself as a “re-emergence of archaic social configurations in a new context”. For the societies of the future we need to think in terms of a combination of the advances of techno-science and the return to traditional solutions out of the mists of time. That may be the true nature of post-modernity, as far removed from a nostalgic cult of the past as it is from an idiotic worship of whatever is current. Between the longest memory and the Faustian soul should not be a question of “or” but of “and”. For they do match. To bring together Evola and Marinetti...The Ancients are not to be aligned with the moderns but with the futurists, for...globally the future needs the return to ancestral values and that applies the whole world over.” As a new-post Western ideology, archeo-futurism is based on vitalist constructivism, the positive and persuasive name given to anti-egalitarianism. In the first chapter of his book, the ex-journalist and radio animator, levels some friendly but pertinent criticisms of the French New Right. If he disagrees with the communitarian thesis expressed in recent issues of éléments and insists that by restricting itself over-intellectual and insufficiently polemical activities it is responsible for the decline in support it suffered in 1983-1984 (the time when support for the Front national was rising) he also admits to what he now believes are errors of his own. The most significant change concerns geopolitics. Between 1978 and 1985 Faye was in favour of a European-Arab alliance, supported radical Islam and denounced the USA as an archetype of what he termed “the West in decline”. Today he considers that the so-called Third World is the principle enemy of the European peoples whilst the United States is simply a competing nation which must be reappropriated by the European in order to create a world of the North, “a Septentrion” to face the menace of the South. Another important change is in his attitude to the Front National. Although he had already shown an inclination towards the so-called “national preference” politics of Jean-Yves Le Gallou, Faye used to berate the Front National as a “Regano-Papist” organization. Now, (writing before the party split) he sees in the Front National the one and only authentic revolutionary movement in France!

The three chapters which follow are brief and confused outlines (Charles Schmitt follows the decriminalisation of all drugs) of archeo-futurist application to social life, science and the economy. No partisan of consensus or the so-called “soft ideology”, Faye believes that the Left has made its peace with the international bourgeois system. With the pretext that it is fighting against exclusion, the spirit of egalitarianism will have nothing to do with ideological differences based on group difference. Normally a despiser of puritanism in all its forms, Faye impatiently looks forward to the official sanctioning of houses of pleasure and impatiently awaits the advent of transgenetic man. He protests too against what he calls “the devirilisation” of European man, which, he claims, has led to an upsurge in male and female homosexuality.

On the subject of immigration, which favours multi-racial and therefore inevitably multi-racialist, societies Faye discerns three factors of so-called “immigrationism”: xenophilia, ethno-masochism and electoralism. However, because he believes, as he puts it, and rightly in this reviewer’s opinion, that the future belongs to peoples and not to tribes, he considers the “national preference” to be an anachronism. He suggests that it be replaced instead by an “ethnic preference” which would be the norm for homogenous populations. This follows on logically form his proposal to abolish the United Nations in order to make way for vast unity reaching from Iceland to Kamtchatka, which Faye calls Eurosiberia. The integration of a nation like France into Eurosiberia would not have to mean the loss of French identity. On the contrary, it would permit a redefinition and rediscovery of itself as Gaul, a land ethnically Gallic.

The sixth and final chapter is a science-fiction novella describing the day in the life (in 2073) of a high dignitary of the Eurosiberian federation. The first quarter of the 21st century has witnessed natural and human induced cataclysms. Europe has been able to rise again drawing on constructivist and vitalic principles, supported by national-populist Slavic governments in war with Islamic invaders between 2014 and 2028. The new nomos of the Earth dreamed by Faye gravitates around great ethnically centred continental blocs.

This provocative book will excite the post-modernist imagination. Unfortunately, some of the arguments are hide bound to the present. Guillaume Faye can’t get away from the belief in the importance and future of nationalism, in this case a nationalism with continental dimensions. Arguing that to be nationalist today is to give to the word “nationalism” its original etymological meaning: namely to defend one native people, is disingenuous nonsense. Faye confuses nationalism, a wholly modern concept, with populism, which has always existed, even when today the crowd and the mob are tending to replace the people as the driving force behind it. So to write, as Faye does, that “being a nationalist today is to become aware of the dimension of a European people which indeed exits, is threatened and is not so far prepared to defend itself politically” reveals a peremptory reductionism. Does a European people and hence a European nation really exist ? Certainly there are European peoples living on the continent of Europe for the most part with a common recent ethnic ancestry, who share the same civilisation and await the same historical destiny. But this very diversity is not compatible with a political construct based on a “European nationalism, democratic and federal”. Moreover, Faye’s ethnically homogenous regional areas is in hopeless contradiction with the archeo-futurist notion of Empire. It is time that other words are found, which bring archaisms into the future, words such as peoples, communities, homeland and province. Whatever Faye insists to the contrary, his archeo-futurism will be a multi-cultural melting pot.

Guillaume Faye sees Islam as a major threat to Europe. This Islamophophia is quite surprising, for unless Faye is suggesting the non too realistic crusade against all the Muslims of the world, with the purpose of extirpating the “religion of the Prophet”, Europe has to accept the geopolitical proximity of Islamic lands on the south coast of the Mediterranean. If it is necessary as Faye puts it to, “become aware of our responsibilities, to rediscover the taste for power”, then Islam is an adjuvant. The author forgets that under the yoke of Saracen and Tartar, the Spaniard and the Russian receptively found the way to a new Renaissance which was to transform them into Empire builders.

L’archeofuturism will scandalise the naive dreamers who believe that we are approaching the Golden Age of prosperity and brotherly love. He will shake those who are not familiar with the theses in his first book, Le Système à tuer les peuples. The contents of L’archeofuturism are subversive, because, as the author writes, “we now own the monopoly of alternative thinking, the monopoly of rebel thinking.”

Georges Feltin-Tracol

In Memoriam Yukio Mishima

Yukio Mishima - 1970 - 2005 35ste sterfdag

“Het zwaard wordt tegen de buik gezet, erin gestoken en van de ene kant naar de andere kant gedrukt. Daarna neemt een tweede persoon het wapen en probeert het hoofd eraf te slaan, maar heeft er niet de kracht voor.” Een derde kameraad voltooit dan de traditionele vorm van het Harakiri, zoals het bij ons heet, maar in Japan eigenlijk ‘Seppuku’ heet. We zijn niet in de Middeleeuwen belandt, wanneer dit gebeurt, maar in het jaar 1970 ! De Japanse schrijver en traditionalist Yukio Mishima beëindigt na een mislukte mini-staatsgreep zijn leven.

Op 4 januari 1925 wordt Yukio Mishima in Tokio geboren. Zijn werkelijke naam is Kimitake Hiraoka, de naam Mishima nam hij aan als pseudoniem toen hij begon te schrijven. Mishima stamt uit een ambtenarenfamilie met een Samoerai-traditie. Op zijn tiende komt hij op de eliteschool ‘Gakashuin’, waar hij begint te schrijven, hetgeen hij voor zijn vader verborgen moet houden, omdat deze zijn zoon graag in een ambtenarenloopbaan ziet. Op de ‘Gakashuin’ ontdekt hij zijn latente homosexualiteit, wat hij later in zijn roman ‘Bekentenis van een masker’ zal uitwerken.
De Tweede Wereldoorlog zal voor de jonge Japanner een centrale ervaring worden. Tegen het einde van de oorlog wordt hij opgeroepen om als militair te dienen, maar bij de keuring doet hij zich ziek voor en ontkomt zo aan de oorlog. Zelf, begrijpt hij zijn eigen beweegredenen nauwelijks. Nog jaren later stelt hij vast, dat hij “nooit een dergelijk hoge roem zou kunnen bereiken, welke het zou rechtvaardigen, dat hij de heldendood ontvlucht was”.

Dwangmatig studeert hij rechten, in het bijzonder Duits recht en begint in 1947 als ambtenaar op het ministerie van Financiën te werken. Uitgedaagd door de schrijver Yasunari Kawabata begint Mishima gelijktijdig aan zijn weg richting literaire roem. In 1958 verdient hij als schrijver genoeg om zijn post te kunnen verlaten en gaat nu meer schrijven. De Nobelprijs voor de literatuur, waarvoor
men hem al genomineert had, gaat dan uiteindelijk toch naar zijn vriend en uitdager Kawabata.

Mishima is een ijverig schrijver. Zijn verzamelde werken in het Japans omvatten 36 delen. Essentieel aan Mishima’s literatuur is de ‘konservatief-revolutionaire’ tendens, haar verbinding van het westelijke moderne met de Japanse traditie, waarbij het laatste en de crisis van de traditie het centrale thema van Mishima’s werk bepaalt.

Toch doet het schrijven Mishima te weinig en streeft hij naar de daad. Door een consequent ‘Bodybuilding’ ziet men de tengere schrijver veranderen in een parade-exemplaar van de Japanse mannelijkheid.
In 1967 schrijft hij met zijn boek ‘Naar een ethiek van de daad’ een “Inleiding tot de ‘Hagakure’, de Samoerai-leer van de 18e eeuw”. Hij gelooft hiermee zijn eigen wortels verklaren te kunnen. “Het pad van de soldaat, zoals ik heb begrepen, leidt onherroeppelijk tot sterven”.
In hetzelfde jaar richt hij een paramilitaire groep op, ‘Tatenokai’, en werft studenten welke door het Japanse leger getraint worden. De groep staat een traditioneel-nationalistische en keizertrouwe lijn voor en ziet zichzelf als tegenpool voor de ook in Japan aanwezige linkse ‘68-er beweging.

In 1970 wordt binnen de ‘Tatenokai’ een kleine actiegroep opgericht, waarmee Mishima korte tijd later tot actie over gaat. Ze nemen in het ministerie van Defensie een generaal als gijzelaar en Mishima wil dat het leger zich bij de staatsgreep aansluit. Vanaf een balustrade spreekt hij de soldaten toe: “Wij zien dat Japan door de welvaart wordt bedwelmd en in een geestelijk niets ten onder gaat.... Is het mogelijk, dat jullie een leven en een wereld zomaar nemen, waarvan de ziel dood is ? ...Onze basiswaarden worden, in zover ze Japans zijn, bedreigt... De Keizer heeft in dit Japan niet meer de hem toekommende plaats.” Mishima wordt alleen maar uitgelachen en begaat daarop voor de ogen van de geboeide generaal ‘Seppuku’. Het was een Nietzscheaans ‘sterven op het juiste moment’. Als schrijver blijft Mishima in Japan de erkenning houden, ondanks de actie. Voor hem zelf was het slechts de vervulling van het leven, de combinatie van geest en daad.

COLLOQUIUM DELTA-STICHTING i.s.m. WERKGROEP IDENTITEIT - 11 November 2005

Klik hier voor vergroting.

MIRCEA ELIADE over "die Revolution des neuen Menschen"

Zum heutigen Jahrestag der Gründung der Legion des
Erzengels Michael am 24. Juni 1927


Das Jahr 1927 bedeutete den Beginn des Kampfes zwischen
den "Generationen". Nicht der Kampf zwischen Alten und Jungen
- wie man glaubte und lange behauptete - , sondern der Krieg
zwischen zwei Welten: auf der einen Seite die alte Welt, die an
den Bauch glaubte (das Primat des Ökonomischen und des
Politikertums), auf der anderen Seite die neue Welt, die es
wagte, an den Geist zu glauben (Primat des Geistigen). Die
jugendliche Bewegung von 1927 wurde mit diesem Bewußtsein
der historischen Mission geboren: die Seele Rumäniens zu
verändern, alle Werte einem einzigen höchsten Wert, dem Geist,
unterzuordnen. Eine Unterordnung, die vor allem in der
heroischen Phase Verzicht, Selbstaufopferung, Askese
bedeutet. Der historische Sinn dieser Jugendbewegung ist nicht
schwer zu entziffern. Da sie ihre lebendigen Wurzeln im
Christentum hat - und Christentum bedeutet "Umsturz aller
Werte" - versucht sie einen neuen Menschen zu schaffen. Denn
der Mensch der modernen Zeit blieb Teil der alten luziferischen
Wirtschaft: des Egoismus, der Instinkte, der Werte einer
niedrigsten Biologie. So oft in der Geschichte ein neuer Mensch
auftauchte, setzte er sich durch das Primat der geistigen Werte
durch. Der Kampf zwischen Licht und Dunkel, zwischen Gut und
Böse, wird nur am Ende aller Zeiten beendet sein. Aber jeder
neue Sieg des Geistes, des Lichtes, erfüllte sich nur durch den
völligen Verzicht auf die Instinkte der Selbsterhaltung. Der neue
Mensch bedeutet vor allem die natürliche Überwindung dieser
Instinkte. Eine Überwindung, die die Geschichte immer
berücksichtigt. Übrigens ist es von Bedeutung, daß weder in der
Geschichte noch in der Ewigkeit etwas ohne einen Akt des
Verzichts erreicht wird. Die Geschichte eines Volkes ist nicht
möglich ohne den Lebensverzicht einer großen Anzahl von
Menschen.
(Buna Vestire, 27.6.1937)

Die allergrößte Sünde ist die Unfruchtbarkeit: in biologischer
und in geistiger Ordnung. Die größte Mission, die ein Mensch
erhalten kann, ist die Schaffung von Werten, das spirituelle
Schaffen also. Neben dieser schaffenden Tugend stehen alle
anderen Qualitäten oder Fehler im Schatten. Dieses Kriterium
und diese Mission sind das Einzige, was Menschen jetzt am
Anfang ihres historischen Lebens erhalten können. Nur ein
hartnäckiger Kampf für die Wiederherstellung der
Wertehierarchie und ein ununterbrochenes Bemühen zu
schaffen, können dem modernen Rumänien einen anderen
geschichtlichen Sinn geben. Es wird also abzuwarten sein, wie
viele von Ihnen die Stärke haben werden, bis zum Schluß ihre
Mission nicht zu verraten.
(Raboj, 21.12.1935)

Wir möchten auch noch etwas anderes hören als nur die ewige
Unterscheidung von "Rechts und Links", proletarischer und
nationaler Revolution (als ob eine wahre Revolution nicht immer
ein und dieselbe sei, einfach des Menschen, der Seele). Wollt
ihr Revolution? Sehr gut. Wer will sie nicht? Aber es gibt so viele
revolutionäre Impulse, die seit Tausenden von Jahren darauf
warten in die Praxis umgesetzt zu werden. Der Menschensohn
stieg doch deshalb herab, um uns die ständige Revolution zu
lehren, die Revolution gegen die alte Ökonomie - der
materiellen, persönlichen, dunklen Interessen -, und uns die
neue Ökonomie der Barmherzigkeit, der Hoffnung, der Liebe zu
lehren. Wem von uns ist es gelungen, diese menschliche
Revolution zu verwirklichen? Wer war so verrückt, so
revolutionär, sein Stück Brot seinem Nächsten zu geben, seinen
Stolz durch Erniedrigung zu verletzen, hinter sich die Brücken
abzureißen, und für eine Idee oder einen Glauben auf alles zu
verzichten?
... Revolution? Warum nicht? Denn jeder Mensch, der seinen
Leben einen Sinn geben möchte, wird zur Revolution geboren.
Erinnern wir uns aber daran, daß die wahre Revolution (nicht die
politisierende Pseudo-Revolution, nicht der Wechsel der Herren
und Bojaren) aus einer seelischen Überfülle entspringt, aus
einer biologischen und heiligen Wut gegen Lüge,
Ungerechtigkeit, Heuchelei, aus einem heidnischen Durst nach
neuem Leben, nach einem neuen Menschen , nach einer neuen
Welt.
... Der neue Mensch bedeutet vor allem ein völliges Loslösen
von der Heuchelei und Feigheit der Gesellschaft, in der wir
leben, er ist ein junger Mensch, an nichts gebunden, ohne Angst
und Makel, die Augen auf die Zukunft und nicht auf die Praktiken
der Vergangenheit gerichtet. Ich würde gern einen Revolutionär
treffen, der zuerst die Revolution bei sich zu Hause und in seiner
Seele gemacht hat, der keinen Ehrgeiz kennt, keine Reichtümer
besitzt, auf Bequemlichkeit, auf die Mythologie der Straße und
auf die Unwissenheit der Ahnen verzichtet. Zeigen Sie mir ihn -
eine Seele, bereit für jede Erneuerung, ohne Strategie und
Politik, ohne Geld und Ehrgeiz.
(Vremea, 10.6.1934)

Heute steht die ganze Welt unter dem Zeichen der Revolution.
Aber während diese Völker diese Revolution im Namen des
Klassenkampfes und des Primates der Wirtschaft
(Kommunismus), des Staates (Faschismus) oder der Rasse
(Hitlerismus) leben, wurde die legionäre Bewegung unter dem
Zeichen des Erzengels Michael geboren, und sie wird durch die
göttliche Gnade siegen. Deshalb ist die legionäre Revolution
geistig und christlich, während alle anderen gegenwärtigen
Revolutionen politisch sind. Während alle gegenwärtigen
Revolutionen zum Ziel haben, durch eine soziale Klasse oder
einen Menschen die Macht zu ergreifen, so verfolgt die legionäre
Bewegung als oberstes Ziel die Erlösung des Volkes, die
Versöhnung des rumänischen Volkes mit Gott, wie der Capitan
sagte. Deshalb unterscheidet sich der Sinn der legionären
Bewegung von allen anderen Bewegungen, die bis heute in der
Geschichte entstanden sind, und der Sieg der legionären
Bewegung wird die Wiederherstellung der Tugenden unseres
Volkes, ein tüchtiges, würdiges und starkes Rumänien mit sich
bringen - und einen neuen Menschen schaffen, entsprechend
einem neuen Typus des europäischen Lebens.
(Buna Vestire, 17.12.1937)

Alle Zitate - mit wenigen Korrekturen - aus: Hannelore Müller,
Der frühe Mircea Eliade. Münster 2004.

Commentaar bij het Franse ‘neen’ op het referendum van 29 mei 2005 door Alain de BENOIST

Sinds afgelopen weekeinde mogen we ons verheugen op de TeKoS-weblog en de TeKoS-berichtenweblog.
TeKoS is het Vlaamse-Nederlandse nieuwrechtse tijdschrift dat dicht tegen het Franse GRECE aanstaat.
TeKoS-weblog: http://delta-stichting.blogspot.com/

TeKoS-berichtenweblog: http://delta-stichting2.blogspot.com/

Voor het commentaar van Alain de Benoist op het Franse referendum moet op de TeKoS-berichtenweblog zijn.

De stemming waarbij de Fransen het grondwettelijke project dat hun bij referendum werd voorgelegd massaal hebben afgewezen is inderdaad een historische stemming. Maar niet enkel ‘historisch’ omwille van het resultaat: 55% van de kiezers verzetten zich tegen een confuse tekst waarin men zowel positieve dingen kon vinden, maar ook en vooral onaanvaardbare algemene doelstellingen. Maar evenzeer, zoniet nog meer, is deze stemming ‘historisch’ omdat ze opnieuw en op flagrante wijze de kloof zichtbaar gemaakt heeft die vandaag gaapt tussen het volk en de media-politieke klasse en die geacht wordt het te ‘vertegenwoordigen’.

In Congres verzameld in Versailles op 28 februari van dit jaar, hadden de verenigde Franse volksvertegenwoordigers en senatoren het voorstel van ratificatie van project van Europese grondwet aangenomen met 91,7 %. Als het project in Frankrijk enkel onderworpen zou zijn geweest aan parlementaire stemmingen, zoals dat het geval was in o.m. Italië, Duitsland en Oostenrijk, zou de tekst dus met meer dan 90 % van de stemmen zijn aangenomen. Maar ze werd verworpen door 55 % van de kiezers, bij een deelnamecijfer van haast 70 %, en een verschil van 2,5 miljoen stemmen tussen ‘neen’ en ‘ja’. 90 % van de ene kant, 55% van het andere; alleen het eenvoudig tegenover elkaar stellen van deze cijfers bewijst hoe de volksvertegenwoordiging niets meer vertegenwoordigd.

Zie verder: http://delta-stichting2.blogspot.com/

EU GRONDWET ??????

© JUNGE FREIHEIT Verlag GmbH & Co. www.jungefreiheit.de 46/04 05. November2004

Nur ein Vertrag

Da es kein EU-Volk gibt, kann es auch keine EU-Verfassung geben.

Alain de BENOIST

Die Unterzeichnung der europäischen Verfassung am vergangenen Freitag in Rom wurdeallseits als bedeutender Vorwärtsschritt in der Geschichte der Europäischen Unionpräsentiert. Einen Schritt sind die 25 Mitgliedsstaaten damit gewiß gegangen - ob er aber sobedeutsam ist, wie er dargestellt wird, ist fraglich.Schon die Bezeichnung "Verfassung" führt in die Irre. Streng genommen erfordert dieEntstehung einer Verfassung als Grundvoraussetzung die Existenz einer konstitutiven(verfassunggebenden) Gewalt. Diese grundsätzliche Überlegung ist jedoch zu keiner Zeitberücksichtigt worden. Nicht etwa das "europäische Volk" hat die vorliegende Verfassungausgerufen, sondern ihr Wortlaut ist zwischen Regierungen und Staatschefs ausgehandeltworden.Statt um eine Verfassung handelt es sich demnach um eine Art Vertrag mitVerfassungsrang, der gemäß einem quasi-diplomatischen Verfahren angenommen wurde -was etwas völlig anderes ist. Eine Verfassung ist ein Text besonderer Art, der vonvornherein für alle und für jeden Gültigkeit beansprucht, ein Vertrag eine Abmachungzwischen Staaten, die den Willen der einzelnen Unterzeichner in den Vordergrund stellt, sichan sie zu halten.Der Begriff der konstitutiven Gewalt ist ein eminent demokratischer. Er ist eng verbunden mitdem Gedanken der Volkssouveränität, das heißt mit der Vorstellung, daß in letzter Instanzallein der von den Mitgliedern einer politischen Gemeinschaft zum Ausdruck gebrachte Willedie Ausübung von Macht oder Zwang rechtfertigen kann.Zwischen der Verfassung und der verfassunggebenden Gewalt besteht eine offensichtlicheKausalbeziehung. Jedoch sind diese beiden Begriffe nicht gleichbedeutend und können sichsogar widersprechen. Per Definition ist die Verfassung konservativ: Sie ist für die Dauergemacht, die konstitutive Gewalt hingegen muß ständig bereit sein, sie in Frage zu stellen,zu ergänzen oder zu ändern. Seit dem Beginn der Neuzeit existieren deswegen zweigegensätzliche Vorstellungen von dem Verhältnis zwischen Verfassung undverfassunggebender Gewalt.Die amerikanische mißt der konstitutiven Gewalt zum Zeitpunkt der Verfassungsgebunggroße Bedeutung zu (We, the people of the United States), um ihr anschließend jeglicheEingriffsmöglichkeit zu entziehen. In den USA hat das Volk sein Aufsichtsrecht über dieVerfassung an den Obersten Gerichtshof verloren, der die alleinige Macht hat, über dieVerfassungskonformität von Gesetzen und die Notwendigkeit zu entscheiden,Nachbesserungen (amendments) vorzunehmen.Völlig anders gestaltet sich die französische Vorstellung. Sie beschränkt die Rolle derkonstitutiven Gewalt nicht auf den Zeitpunkt der Verfassungsgebung, sonderninstitutionalisiert sie als Gewalt, die über der Verfassung steht und diese jederzeit verändernoder außer Kraft setzen kann. Weil das Gesetz aus dem Willen der Allgemeinheithervorgehen soll, der sich an der Wahlurne ausdrückt, übt hauptsächlich die Legislative (dieparlamentarische Volksvertretung) die Funktion der konstitutiven Gewalt aus. DerenBefugnisse wurden freilich in der V. Republik mit der 1974 beschlossenenVerfassungsänderung stark eingeschränkt. Seither wird die Verfassungsmäßigkeit derwichtigsten Gesetze vor ihrem Inkrafttreten überprüft, was eine Verlagerung derkonstitutiven Gewalt auf den Verfassungsrat bedeutet.Parallel zu dieser Entwicklung ist zum einen das Recht zunehmend internationalisiert, zumanderen sind demokratische Verfahren der Ideologie der Menschenrechte untergeordnetworden. Die europäische Verfassung paßt genau in diesen Rahmen, denn sie korrespondiertmit der Entstehung eines neuen Nomos der Erde, dessen Schwerpunkt nicht mehr dasVerfassungsrecht der Einzelstaaten, sondern das humanitäre Völkerrecht bildet.An dieser Stelle kann der Wortlaut der europäischen Verfassung nicht im Detail diskutiertwerden. Am meisten bedürfen wohl jene Artikel der Diskussion, in denen den Wirtschafteneine liberale Ausrichtung vorgeschrieben wird (eine um so erstaunlichere Festlegung, als esnicht Aufgabe einer Verfassung ist, über Wirtschaftsformen zu bestimmen), vor allem aberArtikel 40, der verfügt, daß "bei der Umsetzung der engeren Zusammenarbeit im Bereich dergegenseitigen Verteidigung die beteiligten Staaten eng mit der Nordatlantikvertrags-Organisation zusammenarbeiten" und jede gemeinsame Sicherheits- undVerteidigungspolitik mit der Politik der Nato "vereinbar" sein muß. Diese Bestimmung, die dieAutonomie der europäischen Außenpolitik von vornherein beschneidet, gefährdet dieUnabhängigkeit Europas.Es gibt aber genug andere Themen, die im Verfassungstext wohlweislich vermieden werden:die Frage der Sprache Europas, die Frage seiner Hauptstadt, die Frage seinerAußengrenzen, die Frage der Anwendungsmodalitäten des Gemeinschaftsrechts, die Frageder Finanzierung des EU-Haushalts etc.All diese dringlichen Probleme werden peu à peu zutage treten. Somit wird sich sehr schnellherausstellen, inwieweit diese Verfassung, die darauf zugeschnitten ist, für alle akzeptabelzu sein, diese allgemeine Zustimmung nur zu dem Preis erreichen konnte, das Wesentlichenicht zu thematisieren.

OOK BOLKESTEIN BETREURT EURO- STEM NEE !

DEN HAAG 26/05 (AFP) = De Nederlandse Oud-commissaris van Handel Frits Bolkestein zou zijn partij afgeraden hebben voor de introductie van de Euro te stemmen, had hij geweten dat het Stabiliteitspact niet zou worden gerespecteerd.

Dat verklaarde hij woensdag op een Nederlandse TV-zender."Had ik toen geweten wat ik nu weet, zou ik mijn partij niet geadviseerd hebben om voor deze monetaire unie te stemmen", verklaarde Bolkestein in een Nova-uitzending, een politiek programma op de overheidsomroep.

Bolkestein is lid van de liberale partij in Nederland (VVD) en ligt aan de basis van een omstreden richtlijn over de liberalisering van diensten in de EU.

Hij deed deze uitspraken twee weken voor een raadplegend referendum in Nederland waarin de nee-stemmen het volgens de laatste peilingen zullen halen.

De onderwaardering van de oude munt, de gulden, bij de conversie van de euro is één van de belangrijkste onderwerpen in de campagne van het nee-kamp ./. (KVK)

Respectvol ontvangst voor Filip Dewinter in "Business class" !

Terwijl Filip Dewinter persona non grata is in de Belgische media, groeit de interesse in Nederland voor het Vlaams Belang. Op zondag 8 mei '05 is Filip Dewinter te gast in het druk bekeken programma "Business Class" (om 11 uur op RTL5). Gedurende 20 minuten wordt Filip Dewinter geïnterviewd door de bekende Nederlandse journalist Harry Mens (vertrouwensman Pim Fortuyn). De rechtstreekse uitzending is eveneens te volgen via http://www.business-class.nl (Herhaling op zondagnacht !)

-------------------------------------------------------------------------------------------

Zondag 8 mei, 2 dagen na de herdenkingsdag van de moord op PimFortuyn heeft een van de bekendste Vlaams Belang-voormannen FilipDewinter op uitnodiging van Business Class zijn zegje mogen doen ineen vraaggesprek met Harry Mens.Een opmerkelijk respectvol vraaggesprek waarin Filip Dewinter goeieen actuele vragen werden voorgelegd en deze ruimschoots de kanskreeg zijn visie en de standpunten van het Vlaams Belang uiteen tezetten.Ten tegenoverstaan van het kijkerspubliek werd zelfs de twijfel overde grondwet van Europa openlijk geuit, welke uiteraard door FilipDewinter voortreffelijk uiteen werd gezet.Of deze uitzending een nieuwe stap in de Nederlandse politieke zalbetekenen moeten we afwachten, maar de vriendelijke en positievehouding van commentator Hans Hillen (CDA) was opmerkelijk.Zelfs bij het afsluitende gezamenlijke diner mocht Filip Dewinterzich verblijden met de nodige positieve en geinteresseerde aandachtvoor hem !In het vraaggesprek voorspelde Filip Dewinter nog het mogelijkevallen van de Vlaamse regering na woensdag.Indien dat het geval zou zijn staat het Vlaams Belang voor eennieuwe uitdaging waarbij deze uitzending in ieder geval een zeerpositieve bijdrage kan leveren.

Hulde en respect voor Michiel Smit !

BRABANTS DAGBLAD 07-04-05

http://www.brabantsdagblad.nl/regioportal/BD/1,1478,1363-Voorpagina-__2650479_,00.html

Politieke jacht op de Lonsdale-jeugd geopend door René van der Lee Donderdag 7 april 2005 - Extreem-rechtse partijen maken volop jacht op Lonsdale-jongeren. Gisteren dook Michiel Smit, voorman van Nieuw Rechts, op in Uden. Twee cameraploegen en drie fotografen omstuwen Michiel Smit voor de ingang van het gemeentehuis in Uden. Smit, voorzitter van de tegen extreem-rechts aanleunende partij Nieuw Rechts, wil een brief gaan overhandigen aan burgemeester Joke Kersten. Een brief waarin hij het opneemt voor de Lonsdale-jongeren, die volgens Smit ten onrechte onder vuur liggen. En ook om de burgemeester in te wrijven dat het uit moet zijn met ’het knuffelbeleid’, dat ’de tegenstellingen tussen Nederlandse en buitenlandse jongeren alleen maar vergroot’. „Er is genoeg thee gedronken en multicultureel gevoetbald, we moeten naar de kern.“Maar de burgemeester heeft geen tijd voor Smit, zo laat woordvoerster Maria van Deventer weten. Buiten werkt Smit nog een paar interviewtjes af, daarna gaat de reis verder naar Venray. „Daar hebben ze misschien wél een democratische burgemeester.“ In de bezoekjes van Smit valt een patroon te ontdekken, zegt Willem Hart, fulltime onderzoeker van extreem-rechts. „Overal waar wat aan de hand is met Lonsdale-jongeren duikt hij op. Hij probeert het thema te claimen en zo aanhang te werven onder de jeugd. Alle extreem-rechtse partijen maken trouwens jacht op die Lonsdale-jongeren.“Hart heeft niet de indruk dat de gemiddelde Lonsdale-drager staat te popelen om politiek actief te worden. „De meesten vinden het veel te saai. Het gaat echt maar om anderhalve man en een paardenkop die zich bij Smit aansluiten. Jongeren die belangstelling hebben, komen ook sneller terecht bij de Nationale Alliantie, die is veel radicaler. Daar zien ze brandstichters als verzetshelden, terwijl Smit ze zegt te veroordelen.“Cor van de Griend van Palet, het steunpunt voor multiculturele ontwikkeling in Brabant, vindt het gehengel van Smit wel zorgelijk: „Het is hoe dan ook een risico: die jongeren zitten toch met hetzelfde gedachtengoed. Intellectueel kunnen ze het misschien niet allemaal bevatten, maar het kunnen wel stemmers worden.“Volgens Smit heeft zijn partij de laatste tijd enkele Udense leden mogen verwelkomen. „In de rest van Brabant gaat het ook goed, zeker met jongeren.“ Smit werd gisteren vergezeld door René van Gool uit Kaatsheuvel, coördinator van Nieuw Rechts in Midden-Brabant. De twee brandstichtingen in de islamitische basisschool noemde Smit ’niet goed te praten’. „Maar we moeten ook niet overdrijven, er gebeurt overal wel eens iets.“ Daags na de tweede brandstichting bij Bedir wond Smit zich op zijn eigen website op over de bewaking voor islamitische gebouwen: „Te gek voor woorden. Normaal is er nergens politie voor in Brabantse dorpen en nu is er opeens een hele politiemacht beschikbaar“. Uden krijgt nog meer visite. Vandaag komt PvdA-leider Wouter Bos. Hij praat met het college en vertegenwoordigers van de islamitische gemeenschap. Zaterdag maakt staatssecretaris Ross van Welzijn haar opwachting.

------------------------------------------------
N.a.v. het optreden van Michiel Smit in Uden hebben wij het volgende bericht rondgestuurd:

Felicitaties voor Nieuw Rechts en in het bijzonder voor Michiel Smit !

Felicitaties voor Nieuw Rechts en in het bijzonder voor Michiel Smit ! Voor het eerst wordt er in de 'nationale beweging' eens begrepen dat tijden zijn veranderd en dat de nieuwe generatie jongeren zich anders kleden, anders gedragen en naar andere muziek luisteren, maar daarom niet minder van belang zijn voor de toekomst van de gehele 'nationale beweging', integendeel !!!Daar waar het grootste gedeelte van de nationaal denkende beweging de zg. Lonsdale-jongeren afwijst om hun gedrag en hun kleding, is het juist van groot belang dat nu eens iemand het heft in handen neemt en zich bemoeit met deze nieuwe generatie van 'rechts'-denkenden.

Nog nooit eerder hebben we de kans gekregen om zoveel gelijkdenkenden te kunnen verzamelen en mogelijk te kunnen structureren. In praktisch elke stad of dorp bevinden zich groepen jongeren die zich in Lonsdale kleden. Voor de opkomst van Pim Fortuyn hebben we nog niet eerder openlijk kunnen zien dat jongeren zich reeds op vrij jonge leeftijd via kleding een mening uitdragen. Het is dan ook te danken aan de verbale kwaliteiten van Pim Fortuyn dat de huidige jonge generatie zich meer en meer openlijk uit. Pim Fortuyn heeft laten zien dat het van groot belang is om je stem te laten horen. Te lang hebben we generaties gehad die bang van media en extreem-links zich stil hielden of de mond werden gesnoerd.

Ongetwijfeld zullen er allerlei opmerkingen en/of aanmerkingen op zg.'Lonsdale' generatie mogelijk kunnen zijn, maar met een 'nationaal'-denkende beweging die de 'Lonsdalers' afwijst zullen zal deze generatie nooit een voorbeeld hebben of zaken hebben die het waard zijn om te volgen. En feitelijk betekent dat niets anders dan dat een nieuwe generatie gelijkdenkende jongeren gewoonweg genegeerd wordt of zelfs verraden wordt.
De toekomst is aan de jeugd, hulde aan Michiel Smit !

Uit eigen ervaring met de zg.'Lonsdale'-generatie weet ik dat het overgrote deel absoluut gelijkdenkend is, maar dat de vorming en de voorbeelden hebben ontbroken, met uitzondering van de periode van Pim Fortuyn. Overal in Nederland bevinden zich grote groepen 'Lonsdalers' en veel van deze groepen hebben onderling contact en zien elkaar wekelijks.
Deze nieuwe generatie is juist op zoek naar voorbeelden, juiste vorming en absoluut open om gedrag en houding bij te laten sturen. Het is een schande dat het grootste deel van de zich 'nationaal'-noemende beweging deze generatie afwijst en doelloos laat rondzwemmen.

Wat betekent 'gemeenschap', identiteit en nationalisme als je geen oog hebt voor je eigen nieuwe generatie !

Respect voor Michiel smit !

Marcel Rüter

Biotechnologie en biodiversiteit

Het Metapo-S.O.S.-Studiecentrum (SOS) is een studiecentrum en de thuiste van een denkschool. SOS houdt zich niet bezig met politiek, maar met metapolitiek. Dat wil zeggen met een gericht zijn op datgene wat achter de politiek ligt. Het gaat uit van de constatering dat ideeën een fundamentele rol spelen in het collectief bewustzijn en meer algemeen in de hele geschiedenis van de mensen. Metapo-SOS beschouwt het als haar taak mee te werken aan die ideeënvorming en wel op een vernieuwende, soms synthetiserende, soms explorerende wijze.
De visie van Metapo-SOS loopt in zeer grote lijnen gelijk met het ‘Manifest voor Europees herstel en vernieuwing’, een vervolg- en hernieuwde versie van het eerdere ‘Manifeste de la Nouvelle Droite’ van de GRECE, waaraan SOS mede haar ideeën en visie heeft mogen toevoegen. Dit ‘Manifest voor Europees herstel en vernieuwing’ is gepubliceerd in TeKoS 95 (2000) en geplaatst op de webstek van LANS (lans.op.het.net).

Biotechnologie en biodiversiteit

Ons engagement is wezenlijk een inzet voor het behoud van de natuurlijke verschillen, zowel van verschillende soorten als van een zo groot mogelijke genetische gedifferentieerdheid binnen elke soort, maar ook van een zo groot mogelijke verscheidenheid van (inheemse) culturen en religies. Ondermeer vanwege het ontbreken van 100% (wetenschappelijk aangetoonde) zekerheid omtrent het niet ontstaan van ongewenste ‘bijwerkingen’ als gevolg van toegepaste biotechnologie, kunnen we niet anders dan deze voorlopig in zijn geheel afkeuren.

1 Biodiversiteit

Voor wat betreft de natuur gaat het ons dus om het behoud van een zo groot mogelijke biodiversiteit, niet om de kunstmatige schepping er van. Biodiversiteit wordt door Edward Wilson gedefinieerd als

,,De verscheidenheid van organismen die op alle niveaus wordt verondersteld, van genetische varianten behorend tot dezelfde soort via groepen van soorten tot groepen van geslachten, families en nog hogere taxonomische niveaus; ook inbegrepen is de variatie van ecosystemen. Deze omvat zowel de gemeenschappen van organismen binnen speciale habitats als de fysische omstandigheden waaronder zij leven.”

De biodiversiteit verschaft de natuur de middelen om zichzelf optimaal te verrijken en om betere overlevingskansen voor meer levensvormen te scheppen. Soorten, bijvoorbeeld, met een bredere genetische variabiliteitsbandbreedte zijn nu eenmaal beter aangepast en zullen, bijvoorbeeld bij schommelingen van klimatologische waarden zoals de temperatuur, nu eenmaal makkelijker overleven. Biodiversiteit heeft een intrinsieke waarde voor de in stand houding, de rijkdom en de voortgang van het leven.
Dat de biodiversiteit in zekere zin door elke gastronomische daad of gewoonte van een afzonderlijke levensvorm wordt aangetast, is een natuurlijk en onontkoombaar gegeven. Dat dat ook voor de menselijke culinaire en consumentaire handelingen geldt, geeft ons nog geen vrijbrief tienduizenden plant- en diersoorten uit te roeien en tienduizenden andere duurzaam te bedreigen. De clou zit hem namelijk in de balans die over het algemeen aanwezig is. Eten en gegeten worden, maar ook leven en laten leven. Die balans ontbreekt bij de huidige menselijke handelingen volledig.
Uit de intrinsieke waarde die de biodiversiteit heeft voor de natuur volgt de intrinsieke waarde van het bestaan van alle levensvormen samen. Het verdwijnen van een levensvorm ten gunste van een nieuwe is eigen aan het leven. Het verdwijnen van een levensvorm zonder meer is onherroepelijk verschraling. Hieruit volgt dat elke afzonderlijke levensvorm een (andere) intrinsieke waarde heeft, aangezien het verdwijnen zonder meer van elke willekeurige levensvorm in dezelfde mate de biodiversiteit schaadt.
Dit laatste geldt echter niet in alle gevallen. Eén van de uitzonderingen op deze regel van de gelijke biodiversiteitswaarde is natuurlijk het geval van de twee levensvormen waarvan de één meer direct bedreigend is voor het voortbestaan van andere levensvormen dan de ander. Het moge duidelijk zijn dat Homo sapiens de laagste biodiversiteitswaarde op deze aarde heeft en dus, vanuit de optiek van de natuur, node gemist kan worden. Om een bekende spreuk aan te halen: De boom kan prima zonder de mens, maar de mens kan niet zonder de boom. Weinig mensen zijn zich hiervan bewust.
Ten overstaan van de biodiversiteit kunnen we ons als mensen op twee manieren opstellen. We tasten de biodiversiteit nog verder aan of we houden hier onmiddellijk mee op. In het geval we kiezen voor verdere verarming, sluiten we ons aan bij een lange rij oude en nieuwere tradities waaronder die van de volkeren van het boek, de liberaal-kapitalistische, de klassiek- en sociaaldarwinistische, de communistische, de militaristische en, jawel, de groene. Gemeenschappelijke trek in deze verschillende tradities en verantwoordelijke voor de grote kaalslag in de natuur is: het antropocentrisme.

2 Etnische, culturele en religieuse verscheidenheid

Daar de mens een biotisch wezen is, kunnen we zonder veel omhaal stellen dat etnische verscheidenheid een vorm van biodiversiteit is, en dus meedeelt in het hebben van de intrinsieke waarde die biodiversiteit heeft. Gewortelde stammen en volkeren, met hun met de ecosystemen vergroeide culturen, verdienen alle respect als het gaat om het behoud van de biodiversiteit.
De Westeuropese universalistische traditie heeft, in de vorm van kolonialisme en neo-kolonialisme, sinds eeuwen niet aflatend gepoogd alle ecosystemen om te vormen tot win- en delfgebied en hiertoe alle culturen omgevormd tot arbeidvoorzienings- en afzetgebied. Dat dit alleen mogelijk is bij een hoge mate van culturele gelijkschakeling is evident. Wereldwijd klinkt thans de roep van stammen, volkeren en/of hun intellectuelen om deze gelijkschakeling ongedaan te maken, politiek, sociaal, economisch, cultureel. Het is de morele plicht van het Westen deze volkeren hierin bij te staan, de veroorzaakte schade te (helpen) herstellen en de handen er verder van af te houden. Alleen volkeren met aan de ecosystemen aangepaste leefwijzen kunnen duurzaam leven en laten leven. Nog compacter gesteld: ,,You can’t have biological diversity without cultural diversity.”2
Waar het, ter overleving, in de kern dus om gaat is etnopluralisme en om het behoud van een zo groot mogelijke culturele diversiteit. Daarbij nemen we afstand van of een kritische houding aan ten opzichte van alle, religieus of niet, egaliserende en/of universaliserende proces-systemen en tendensen.

3 Biotechnologie

Ten aanzien van de biotechnologie brengen we verschillende soorten bezwaren naar voren. We zijn ons er van bewust dat de biotechnologie pas aan het begin van een lange en ingrijpende ontwikkeling staat. Bijgevolg staan onze standpunten dat in potentie ook.
Voor wat betreft de niet op mensen toegepaste biotechnologie:
· Genetisch gemanipuleerde organismen die zich ongewild buiten het laboratorium of de broeikas voortplanten zorgen ervoor dat gemanipuleerde genen in de natuur terecht komen die er niet meer uit de destilleren zijn. Bij onbekende ‘bijverschijnselen’ dus een zuiver waagstuk met grote verantwoordelijkheid.
· Er moet absolute wetenschappelijke zekerheid bestaan over het wel of niet optreden van ‘bijverschijnselen’, alvorens biotechnieken toe te mogen passen. Voorlopig bestaat dit nog allerminst.
· …
Voor wat betreft de op mensen toegepaste biotechnologie:
· Het gevaar is reëel dat, na een eerste periode van biotechnologisch experimenteren, elke volgende biotechnologische ingreep noodzakelijk is om ongewenste en/of onvoorziene gevolgen van eerdere ingrepen ongedaan te maken of in minder ongewenste banen te leiden. Zo’n proces van gissen en missen waarbij we steeds meer achter de feiten aan zullen lopen, lijkt als proces voor gentechnici misschien erg interessant, voor de individuele slachtoffers is het de waanzinnigste vorm van gedupeerd worden: onongedaanmaakbaar geslachtofferd zijn door proces- of winstgeile eigenbelangenzoekers.
· Leven en dood, (on)geluk, (on)heil, (on)geduld, (on)tevredenheid, menselijke waardigheid, liefde, familiebanden, het lichaam, ziekte en gezondheid, verantwoordelijkheid, aanspreekbaarheid, … zullen een andere betekenis krijgen dan de huidige. Het is nog maar de vraag of die nieuwe betekenissen ons gelukkiger of meer mens maken.
· …
Zonder de lange lijst van argumenten hier neer te schrijven, komen we voorlopig tot een algehele afwijzing van de biotechnologie.

4 Streven: biopluralisme en etnopluralisme

Wanneer we een kritische houding aannemen ten opzichte van het antropocentrisme – deze daad zal de moeizaamste zijn –, en ten opzichte van alle universalistische tendensen en de biotechnologie, dan rest ons nog slechts het herschrijven van de geschiedenis, het herdefiniëren van onze (d.i. van alle levensvormen) huidige toestand en het nemen van de juiste maatregelen die ons (idem) en de Aarde in staat doen zijn te overleven. De mens aanwijzen als massa- en seriemoordenaar en vernietiger van zijn eigen omgeving zal hierin een prominente plaats krijgen. Toch moeten we niet vervallen in het andere uiterste, het biocentrisme. Echter, zonder een radicale herwaardering van de natuur en een relativering van de plaats van de mens daarin zal, om het veelgebruikte beeld nog maar weer eens op te roepen, terwijl we zelf de rails voor ons bezig zijn te vernietigen, de trein inderdaad steeds sneller en stuurlozer voortrazen. Er zijn er al enkelen afgesprongen. Wie volgt?
Hier volgen enkele concrete voorstellen waarbij we ons laten leiden door voordenkers uit de diepte-ecologie als Aldo Leopold, van wie de volgende uitspraak afkomstig is: ,,A thing is right when it tends to preserve the integrity, stability and beauty of the biotic community. It is wrong when it tends otherwise.”3
Deze voorstellen houden dus ook een volledige en wellicht pijnlijke breuk in met het Europacentrisme en de mensenrechten- en vooruitgangsapologetiek.
· Intact laten van de biodiversiteit, zodat het leven zich verder natuurlijk ontwikkelt.
· Drastisch inkrimpen van de thans explosief stijgende (wereld)bevolking en vervoersgekte, zodat de natuurlijke wildernis weer plaats krijgt en daardoor natuurlijke ontwikkeling meer ruimte.
· Alle lokale culturen en (natuur)religies intact laten, als eerste door er geen toeristische bezienswaardigheden van te maken, massale ‘antropologische’ veldwerkstudies te verrichten en exotische buitenverblijven te bouwen.
· Stoppen met alle ontwikkelingshulp, zodat plaatselijke jacht-, veehouderij- en landbouwmethoden weer kans krijgen. Stoppen met het invoeren van monoculturen en bevorderen van de teelt en vervaardiging van streekeigen producten door de zelfstandige lokale bevolking, zodat de plaatselijke natuurlijke diversiteit weer wordt gewaardeerd en kan herleven.
· Omkeren van de migratiestromen, zodat de bevolking in de concentratiecentra weer afneemt en de gewortelde, homogene lokale gemeenschappen wereldwijd hun ecologische functie kunnen behouden of heropnemen.
· Het onmiddellijk ophouden met alle onomkeerbare kunstmatige ingrepen in de natuur, waaronder bioindustrie en (tot nader order) genetische manipulatie, zodat de natuurlijke genetische en soortelijke verscheidenheid intact blijft. Deze houding houdt tevens een afscheid in van het concept agrobusiness. Akkerbouw, tuinbouw en veeteelt moeten over alle sectoren en in al hun facetten ecologisch worden.
In deze geest zijn talrijke initiatieven en creatieve uitingen mogelijk en er schuilen tal van grote en kleinere uitdagingen in. Naar ons idee uitdagingen genoeg voor de hele 21ste eeuw.
– Marcel Rüter & Jan Koevoet
_____________________

1 E.O. Wilson, Het veelvormige leven, Amsterdam / Antwerpen 1994 (vert. van The diversity of life, 1992), blz 409
2 www.enviroweb.org, november 2000
3 www.earthfirst.org, november 2000

* * *


,,Het lijkt me bij uitstek de taak van de intellectuelen om bij te dragen aan de geboorte van een nieuw Europa, om gids te zijn bij de innerlijke transformatie van Europa, die haar van de barbaarse beschaving die ze is zal veranderen in een ware beschaving. Daartoe moet West-Europa een andere weg inslaan dan die welke door de Verenigde Staten en de Sovjetunie is gevolgd, die daardoor een overdreven en eenzijdige verschijningsvorm van Europa zelf zijn geworden. West-Europa zou moeten voorgaan in de poging om Verlichting en Vooruitgang te begrenzen om te voorkomen dat de mens zichzelf en de planeet Aarde zal vernietigen.” – Ton Lemaire, Twijfel aan Europa, Baarn 1990, blz 96

* * *

Gemeenschap en maatschappij

In 1996 schreef ik een artikel voor het nederlandstalige conservatief-revolutionaire blad "TeKoS" geheten "Gemeenschap en maatschappij: De actualiteit van Tönnies aan de vooravond van het derde millennium".
Nu, in 2005, heeft dit artikel weinig aan visie ingeboet. Sterker nog, de actualiteit van Ferdinand Tönnies zou wel eens de toekomst van ons Europa en de diversiteit van de volkeren kunnen betekenen. Daarom is het niet verkeerd eens terug te grijpen naar een artikel dat bijna 10 jaar terug werd geschreven en mogelijk voor anderen een inspiratiebron kan betekenen.

TeKoS Nr.83/1996

Gemeenschap en maatschappij -
De actualiteit van Tönnies aan de vooravond van het derde millennium


Aan het eind van deze twintigste eeuw worden we voortdurend geconfronteerd met de door de liberalen opgeeiste overwinning op het socialisme. Een overwinning die wordt doorgetrokken door met Fukuyama van de daken te schreeuwen dat de volgende eeuw voor het liberalisme zou zijn. Het liberalisme zou het best denkbare (economische) model opleveren voor de democratische samenleving en na het liberalisme zou er geen serieus alternatief meer kunnen ontstaan. De liberale zegetocht met haar streven ‘naar een zo groot mogelijke vrijheid van het individu’ is er een vol egoïsme. Want wanneer een tegenstelling wordt opgelost (liberale democratie versus communisme) of overstegen, zal op een hoger plan diezelfde oplossing een nieuwe tegenstelling in zich dragen, en uiteindelijk opnieuw tot een conflict leiden. Het is dan ook de arrogantie ten top om te stellen, dat na het liberalisme geen leven meer mogelijk zou zijn. Zeker wanneer kort na of zelfs tijdens de zegetocht al blijkt dat het liberale individualisme en het materialisme niet meer democratie (wat de definitie daarvan ook moge zijn) heeft gebracht, maar slechts geleidt heeft tot plutocratie en teloorgang van de politiek. Privatisering en individualisering gaan hand in hand, want de privatisering moet meer verantwoordelijkheden bij de burger leggen, onder de noemer: ‘Meer verantwoordelijkheid, meer vrijheid’. Zo ook de moralisering, want dat is ook onderdeel van de verantwoordelijkheid. De burger wordt aldus zelf verantwoordelijk voor alle zorg die voorheen door de staat, de zorgstaat, werd voldaan en niet alleen voor alle zorg maar ook verantwoordelijk voor het mogelijke voortbestaan van deze wereld. De strijd om overleving die daaruit voortkomt is er een vol van egoïsme en afgunst, maar vooral van afkeer en onverschilligheid. Afkeer van en onverschilligheid tegenover dezelfde politiek die haar die zogenaamde vrijheid heeft gegeven, omdat die politiek met haar moraliserende vingertje zelf al haar moraal aan haar laars lapt. De voorbeelden van corruptie, oncapabele mensen, belastingontduiking of achterdeurpolitiek worden dagelijks aan ons voorgelegd en lijkt te hebben geleid tot een nieuwe regentenstand. Een samenleving waar slechts het economische leven van belang schijnt te zijn, een plutocratie. Het wordt steeds meer duidelijk dat talloze besluiten al buiten het politieke stelsel genomen zijn. Het politieke stelsel is niet langer meer het organiserend principe van de gemeenschap en is verworden tot tweederangs activiteit waar overigens nog geen 4% van de bevolking deel aan heeft en dan nog slechts door middel van een stem eens per vier jaar bij verkiezingen. De betrokkenheid van de overheid met de gemeenschap, de samenleving, is volkomen verdwenen. En in een samenleving waar een egoïstische strijd om (economische) overleving heerst, waar algemeen belang niet meer in de woordenlijst voorkomt, daar kan ook geen solidariteit meer bestaan. Maar daar waar solidariteit en algemeen belang niet meer vanzelfsprekend zijn, daar valt de fraaie inrichting van een samenleving volledig uiteen en kan men niet meer spreken van gemeenschapszin. En een volk zonder gemeenschapszin, is geen volk en heeft ook geen overlevingskans. Zie alhier het ware gezicht en streven van het liberalisme. Spenglers ‘Untergang des Abendlandes’ had niet voor niets de laatste fase van een beschaving omschreven als ‘ceasarisme’, een vorm van dictatuur als logisch eindstadium van een door rationaliteit en geldzucht vernietigde (traditionele) cultuur.
Het is hier waar de lang verzwegen en verborgen naam en visies van een Ferdinand Tönnies weer naar boven komen. De in 1855 geboren Duitse socioloogTönnies zette met zijn visie op de sociologie een nieuw tijdperk in. Zijn beroemde werk “Gemeinschaft und Gesellschaft” uit 1887 bracht een duidelijk onderscheidt tussen gemeenschap en maatschappij, destijds beschreven als de gemeenschap van de ‘oude’ wereld tegenover en vervangen door de industriële revolutie gevormde maatschappij van de ‘nieuwe’ wereld. Tönnies leert ons dat die zogenaamde ‘oude’ wereld eeuwige (organische) waarden omvat en nooit vervangen kan worden door de ‘nieuwe’ wereld zonder de logische voornoemde consequenties. Het fundament van het sociale bouwsel is de gemeenschap. In haar bestaan de verstandverhoudingen tussen de mensen onder elkaar. Zij beroept zich op bloedbanden en gemeenschappelijk leven, op gevoelsmatige overeenstemming en diepe solidariteit, de volksgemeenschap. Zij is onbewust en puur geestelijk en slechts bij bedreiging is men haar bewust. “Gemeenschap is het voortdurende en echte samenleven”. Zij is het “levende organisme” waarin de mensen “wezenlijk verbonden” blijven, ondanks alle (mogelijke) verdeling. Het verval van de gemeenschap en de zegetocht van de (individualistische) maatschappij, een mechanisch aggregaat, leiden naar een gevaarlijke crisis. Alle mogelijke solidariteitsgevoelens worden vernietigd, de overdreven geestesontwikkeling (rationaliteit) verzwakt de vitaliteit. Het overdoorgevoerde individualisme en het alles bepalende materialisme zijn de tekenen van een maatschappij in haar laatste fase.
In de door Tönnies neergezette antithese ‘gemeenschap en maatschappij’ is het niet moeilijk de overeenkomsten met het huidige maatschappelijke leven te zien. Het is danook niet verwonderlijk dat vanuit diverse ideologische hoeken verwoedde pogingen gedaan worden om onderdelen uit sociologische leer van Tönnies te halen en te gebruiken als dekmantel voor de diverse tekortkomingen in die ideologieën. Het liberalisme spant hierbij de kroon door via een verbond met het conservatisme, waaruit een ‘conservatief liberalisme’ dient te ontstaan, na de moralisering ook het solidariteitsprincipe naar binnen te willen halen. Dat het liberalisme zelf de schuldige is aan het ontbreken, en eerder het wegvallen, van een publieke moraal en solidariteit in de samenleving, door de individualisering, is natuurlijk voor de liberalen moeilijk te erkennen, maar maakt wel duidelijk dat de liberalistische, en dus individualistische, maatschappij niet samengaat met publieke moraal en solidariteit. Klassiek liberalisme, conservatief liberalisme of postmodern liberalisme, liberalisme gebaseerd op John Stuart Mill en Hayek of liberalisme met een vleugje conservatisme of een pragmatisch liberalisme zonder theorie, geen der liberalistische stromingen zijn in staat het tij te keren bij een vasthoudendheid aan het individualisme.
Concluderend kunnen we stellen dat de essentie van de actualiteit van Tönnies’ leer hem zit in de ontmanteling van het liberalisme, dat met zijn ‘zo groot mogelijke vrijheid voor het individu’ leidt tot afbraak van solidariteit en algemeen belang en daarmee leidt tot de afbraak van de gemeenschapszin, waarzonder het volk alszodanig geen overlevingskansen meer heeft. Reden genoeg voor enige aandacht.
J.P.M. Rüter

Voor informatie en/of een proefnummer van TeKoS:
TeKos
Postbus 4
B-2110 Wijnegem

of

deltastichting@pandora.be

Slecht Nieuws voor het Multi-Culturalisme in Europa !

Het schijnt dat Europeanen eindelijk zich realiseren dat multi-culturalisme eenvoudig niet werkt. De BBC rapporteerde maandag 7 maart 2005 over een rapport van de Internationale Federatie van Helsinki voor de Rechten van de mens (IHF) dat de anti-moslimmeningen en -houding zich meer en meer verspreid over Europa (IHF Report "Intolerance and Discrimination Against Muslims in the EU - Developments Since September 11"). Van Franse wetten die het dragen van traditionele Islamitische hoofddoekjes verbieden en een opiniepeiling in Duitsland waaruit wordt afgeleidt dat 80% van de mensen de Islam met terrorisme en de onderdrukking van vrouwen associëren tot aan de houding en mening van de meerderheid van de Nederlanders t.o.v. de Islam naar aanleiding van de laffe moord op Theo van Gogh.
Natuurlijk is de Internationale Federatie van Helsinki voor Rechten van de mens (IHF) bezorgd en wenst de media te gebruiken om te proberen de tolerantie t.o.v. de Islam te bevorderen. Zal dat werkelijk de houding en de mening van het volk veranderen, welke gebaseerd is op dagelijkse ervaringen en voorvallen ?

De harde waarheid is dat multi-culturalisme eenvoudig niet werkt, en wij hoeven slechts maar te denken aan de dramatische gebeurtenissen op de Balkan of maar terug te blikken op de vroegere Sovjetunie om de tragische gevolgen van dergelijke experimenten te zien.
Een gezonder alternatief is wat Alain de Benoist omschrijft als "ethno-pluralisme". Net zoals multi-culturalisme, stelt het ethno-pluralisme de volledige diversiteit van culturen en ethniciteiten in de wereld voorop. Maar in tegenstelling tot multiculturalisme stelt het ethno-pluralisme dat ware diversiteit slechts mogelijk is in het licht van haar sociale en culturele context. Volkeren zijn immers geen louter optelsom van individuele atomen, maar gehelen die een eigen persoonlijkheid (ethnisch kader, moedertaal, cultuur) hebben, gekneed en gesmeed door de geschiedenis.
De Arabische cultuur kan slechts binnen de Arabische samenleving bloeien, zoals de Europese culturen slechts in de Europese samenleving kan bloeien. Dit is een groot verschil met het multi-culturele paradigma dat verscheidene culturen binnen een zelfde samenleving samen kunnen bloeien. De Arabische en Europese cultuur kunnen eenvoudig weg niet zij aan zij binnen de Europese samenleving bloeien en vice versa. De twee culturen hangen totaal verschillende waardesystemen aan; en vooral omdat de Arabische samenleving is gebaseerd op het Islamitische onderwijs terwijl de Europese samenleving grotendeels is gebaseerd op het Christelijke onderwijs. De twee culturen zijn eenvoudig niet compatibel, dat is de reden zij vaak met elkaar in oorlog zijn geweest (herinnert u zich iets wat men de Kruistochten noemde?). Een boek dat dit uitermate duidelijk maakt en praktisch overal verkrijgbaar is, is "Het Westen en de Islam - over globalisering en terrorisme" van Roger Scruton.
Het is te hopen voor Europa's toekomst dat met de uitzending van de BBC daadwerkelijk blijkt dat we als Europese volkeren een stap in de goede richting hebben gezet. Een NEE tegen de Europese grondwet zou een logisch vervolg moeten kunnen zijn. De tijd zal het ons leren.

Voor het BBC-artikel: http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/europe/4325225.stm
Voor het IHF-rapport: http://www.ihf-hr.org/documents/doc_summary.php?sec_id=3&d_id=4029

Debat over de Europese grondwet in Maastricht

Debat over de Europese grondwet

Het Maastrichts Vredesplatform organiseert op 11 maart een debatavond over
de Europese Grondwet. Voor dit debat heeft het Maastrichts Vredesplatform
de SP als tegenstander en Groenlinks als voorstander uitgenodigd. Welke
personen zij zullen afvaardigen is op dit moment nog niet bekend. Ook de
vredesbeweging uit Aken zal aanwezig zijn.



In juni mag de bevolking van Nederland zich in een referendum uitspreken
over de Europese Grondwet. Verschillende partijen in de Tweede Kamer hebben
uitgesproken dat ze dit advies van de bevolking niet naast zich neer zullen
leggen. In het hele land gaan voorstanders en tegenstanders met elkaar in
debat over beginselen van oorlog, vrede, democratie en bewapening.

De Duitse vredesbeweging heeft zich uitgesproken tegen de huidige grondwet.
Zij zijn van mening dat het uitgangspunt om niet zelf aan te vallen
voorwaarde is voor een vreedzame politiek van de Europese lidstaten.

Het Maastrichts Vredesplatform sluit zich aan bij deze afwijzing.



Ook de volgende bepalingen in de grondwet zijn bedenkelijk in de ogen van
de vredesbewegingen :

· er geldt een bewapeningsverplichting voor alle lidstaten;

· gevechtsmissies in het buitenland zijn mogelijk "ter bescherming
van de normen en waarden van de Europese Unie en van haar belangen";

· oorlog als politiek instrument wordt niet afgekeurd en er wordt
geen afstand genomen van het gebruik van massavernietigingswapens;

· bij oorlogsmissies wordt het Europees Parlement niet geraadpleegd,
noch kan het zijn invloed aanwenden;

· het Europees Gerechtshof mag zich niet bemoeien met
veiligheidspolitiek.



Het debat vindt plaats op 11 maart in café d'n Avanceur, Helmstraat,
Maastricht. Aanvang 20.00 uur. Entree gratis.